به گزارش مجله خبری نگار، نزدیک به هفتاد سال پس از پرتاب اولین ماهواره اسپوتنیک، مدار زمین مملو از هزاران ماهواره است که تقریبا هر روز تعداد بیشتری آماده پرتاب هستند.
آخرین دادهها نشان میدهد که در حال حاضر تقریبا ۱۱,۷۰۰ ماهواره فعال در مدار زمین وجود دارد که بیشتر آنها در مدار پایین زمین هستند که از ۲,۰۰۰ کیلومتر بالاتر از سطح سیاره تجاوز نمیکند و ۶۰ درصد از آنها متعلق به پروژه Starlink اسپیس ایکس هستند که تنها حدود شش سال پیش بیش از ۷,۴۰۰ ماهواره را پرتاب کرد.
اما بر اساس سوابق سازمان ملل، این رقم کل، از جمله ماهوارههای غیرعملیاتی و فرسوده، میتواند به ۱۴۹۰۰ برسد.
این افزایش عظیم عمدتا به دلیل ظهور "برجهای فضایی بزرگ" (شبکههای ماهوارهای که هدف آنها پوشاندن سیاره با خدمات اینترنتی است) است که توسط شرکتهای خصوصی از جمله اسپیس ایکس، وان وب، کویپر و هزار بادبان چین هدایت میشود و کارشناسان را بر آن داشت تا پیش بینی کنند که تعداد ماهوارههای فعال در آینده نزدیک به ۱۰۰۰۰۰ ماهواره خواهد رسید.
این رشد نمایی با یک لایحه زیست محیطی و علمی سنگین همراه است: هر ماهواره جدیدی که به مدار اضافه میشود، خطر برخوردهایی را افزایش میدهد که میتواند مجموعهای بی پایان از زبالهها را آزاد کند، پدیدهای که به عنوان "سندرم کسلر" شناخته میشود که ستاره شناسان سالها در مورد آن هشدار میدهند.
از سوی دیگر، نجوم تحت تأثیر آلودگی نوری و رادیویی قرار میگیرد، زیرا ماهوارهها اثرات آزاردهندهای در تصاویر نجومی بر جای میگذارند و تابش آنها با مشاهدات رادیویی تداخل دارد.
این تأثیرات به فضا محدود نمیشود، بلکه به محیط زمینی نیز گسترش مییابد. پرتابهای مکرر ده برابر بیشتر از پروازهای تجاری انتشار کربن منتشر میکنند، در حالی که سوزاندن ماهوارهها هنگام بازگشت نگرانیهای جدیدی را در مورد رسوب فلزات در جو و تأثیرات ناشناخته آنها بر آب و هوا و میدان مغناطیسی زمین ایجاد میکند.
در مواجهه با این چالش ها، کارشناسان خواستار سیاستهای عاقلانهتر هستند. همانطور که ستاره شناس آرون پولی توضیح میدهد، لازم نیست پرتاب را به طور کامل متوقف کنیم، بلکه سرعت گسترش را تا زمانی که کنترلهای بین المللی کافی اعمال شود، کاهش داد.